Sheila Westera, een jonge vrouw die steeds bezig is de wereld van de dames te verfraaien. Sprankelende nieuwe ideeën borrelen voortdurend bij haar op en dat wil zij omzetten in eigentijdse, unieke en vooral artistieke sieraden. Na een jaar van een soort stilstand, zit Sheila nu in een proces dat geheel uit haar zelf komt. Bij het zoeken naar vormen en materialen heeft zij het gebruik van metaal tijdelijk naar de achtergrond verschoven en heeft zij haar grote liefde voor stof en draad weer opgepakt. Al jaren verzamelt zij stoffen en koorden etc. Haar nieuwste werken komen recht vanuit haar hart, in een vaak bijna kinderlijk naieve stijl en organisch gevormd, dat helemaal haar ding is. In haar speurtocht heeft Sheila vele boeken doorgespit over diverse weeftechnieken, haken, breien en wat al niet te meer. Wat haar echter daarbij blokkeert is het vaak repeterende gedrag waar zij zich creatief gesproken niet voldoende in vinden kan. Het ambacht en de technieken op zich zijn uiterst boeiend voor haar, als kind was zij al gefascineerd door handgemaakte spulletjes van tantes: oud kant, gehaakte spreiden, in één woord prachtig!
Uit het vanuit mijzelf ontstane totaal organische proces daar kan ik nu niet meer omheen. Vaak werk ik naar een idee toe, ik fantaseer over een vorm en probeer dit te visualiseren. Net zoals zoals je tekent. Ideeen die gevoed worden vanuit mijn eigen gevoel voor schoonheid, niet vanuit een techniek.
Dit zogenaamde weven heb ik mij zelf dus aangeleerd.